Kesişimselliğin ana hatlarında ayrımcılık, dışlanma, görünmezlik vardır. Kesişimselliğin “özneleri” de burada belirir. Daha açık ifade etmek gerekirse, “görünürlük ve farkındalık” talep eden herkes “özne” olmuştur.
Kadının arzusu “kamusal bir olay” haline gelir. Kadının arzusu, izbe yerden, kuytudan, karanlıktan, belli belirsiz fısıltıdan kurtulmuştur artık. Onu, kentte, ”yeni kamusalda”, mahallenin göbeğinde, “seni yerler” diye atılan lafta buluruz.
Biliyoruz ki vergiyi alanla, pedi siyah poşete koyan; TDK’sına “kirli” kelimesinin anlamlarından biri olarak "aybaşı durumunda bulunan (kadın)" yazanla, biyolojik bir periyodu kazanç kapısına çeviren aynı tarafta.
Sonuç olarak yoksulluk yalnızca cinsiyetli bir şey değildir, “kadın yoksulluğu” Türkiye kapitalizminin karakteristik niteliklerinden birine dönüşmüş durumdadır.
Rejimin saldırı hattı bellidir, İstanbul Sözleşmesinden, 6284’e, nafaka hakkından medeni hukukun temel unsurlarına uzanan bir silsile karşımızdaki. Dahası kadınların istihdamı resmi verilerle yüzde 30’u geçmezken, kadın yoksulluğu da kayıt dışı çalışma da artmakta. Kadınlar için yaşamla ölüm arasındaki çizgi buradadır.